بانک‌ها موجودات غریبی‌اند. پیچیده و مرکز آماده‌ی انواع فسادها و خیانت‌ها. نمی‌خواهم به نقش اقتصادی آنها بپردازم الان. نمی‌خواهم از ربا و طرح تحول و سرمایه‌دارهای زالو صفت بگویم. و نه حتی از نقش‌های سیاسی‌شان در دنیای امروز. می‌خواهم از فساد و خیانت فرهنگی بانک‌ها بگویم. بانک‌هایی که بعضی وقیحانه ادعای «ارزش‌آفرینی» را اعلام می‌کنند کاری که همه‌ی بانک‌ها انجام می‌دهند اما نمی‌گویند! و نکته دقیقا اینجاست!
بانک‌هایی که پول‌پرستی و یک‌شبه پولدار شدن را پیوسته پمپاژ می‌کنند به ذهن مردمان خسته از مشکلات زندگی، مهمترین کارشان خندیدن به ریش اسلام و روحانیت و معنویت و دین است! بگذریم که بعضی احمق‌ها –و خائن‌ها- فکر می‌کنند این همه خیانت فرهنگی را با آوردن یک آیه در تبلیغات کثیف و تهوع‌آور پول‌پرستانه‌ی تلویزیونی، می‌توانند پنهان کنند از دیدگان.
اگر از حرام‌خواری‌ای که بعضی بانک‌ها در شکم‌های مردم تزریق کرده‌اند، هم بگذریم، مگر می‌شود از این گذشت که این آیات کتاب مقدسِ مدرنیه یعنی سرمایه‌داری، پول و لذت حیوانی، را تئوریزه و جزء افتخارات خود بیان می‌کند؟ این خیانت فرهنگی بانک‌هاست که شما هر چه آخوند بر سر منبر بنشانی که آی ملت کمی هم خدا، فایده نخواهد کرد! این صدا و سیمای جمهوری اسلامی و بانک‌های جمهوری اسلامی‌اند که با تبر به جان دل و ایمان مردم افتاده‌اند. البته نه تنها خائنین این عرصه که فراوان است از این عرصه‌های خیانت فرهنگی که ساده‌لوحان در ظاهر فرهنگی نمی‌دانندش!
بگذریم از این افتضاح عظیم! می‌خواهم درباره‌ی رویاهایت صحبت کنم. رویاهایی که تلویزیون با گرفتن “پول” از بانکی می‌خواهد تو را وادار کند به آنها فکر کنی! نترس! فکر کن. حتی در دستگیره‌ها و تبلیغات زندانی پر از بی‌غیرتی و بی‌ناموسی به نام مترو! نترس! فکر کن. مگر رویای تو خونه و ماشین و زن و سفر عشق و حال نیست؟ به همین‌ها فکر کن! اینها رویاهایت است. اصلا مگر می‌شود غیر اینها “رویا”یی داشت؟ به همین‌ها فکر کن. ببین همه دنبال همین چیزهایند! به رویاهایت فکر کن!
از روز اولی که این پمپاژ مدرنیستی تبلیغات سبک زندگی حیوانی، شروع شده است –یعنی چند ماه!- فکرم این است که چرا زور می‌زند رویاهای مردم را این‌قدر کوچک، مادی، خودخواهانه و سخیف تعریف کند؟ با این تبلیغات وسیع می‌دانید نوجوانان و کودکان پای این سلطه جهانی پول‌پرستی، چه موجوداتی بار می‌آیند؟
«رویا»؛ نمی‌شود رویای کسی این باشد که پولی را که “جمع” –و نه توهم یک شبه پولدار شدن- کرد، بدهد به همسایه‌اش که با زن و فرزندش بتواند پول پیش خانه‌ای بدهد و در میانه‌ی زمستان آواره‌ی کوچه و خیابان نشود؟ یا بدهد به حزب‌الله لبنان برای کارهایش؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که
دو جوان را کمک کند برای ازدواج؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که پول را بدهد به یتیم‌خانه‌ای؟ یا خانه‌ی سالمندانی؟یا بدهد مردم لیبی و یمن و تونس و سودان و سومالی برای خودشان اسلحه بخرند برای جنگ با آمریکا؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که کارخانه‌ای بسازد کالای با کیفیت به دست مردم برساند؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که پولش را بدهد به دانشمندی به پاس کشفیاتش در فلسفه و علم؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که پولش را خرج ساخت مسجد و کتابخانه بکند؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که پول بدهد که بیماران نیازمند، به دکتر خوب دسترسی داشته باشند؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که پولش را صرف بهبود وضع کشاورزان یک شهر کوچک بکند؟ یا نمی‌شود رویای کسی این باشد که …
اما دنیای شیطانی امروز اینها را رویا نمی‌داند! پس باید در دایره‌ی تنگ خودخواهی و نفسانیت فقط لذت و آسودگی خود را بخواهی! به رویاهای سخیفت فکر کن!